دوره 15، شماره 1 - ( 10-1394 )                   جلد 15 شماره 1 صفحات 36-28 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


1- مرکز تحقیقات غدد و متابولیسم، پژوهشکده علوم بالینی غدد و متابولیسم
2- مرکز تحقیقات دیابت، پژوهشکده علوم بالینی غدد و متابولیسم ، f-razi@tums.ac.ir
3- گروه مدیریت خدمات بهداشتی و درمانی، واحد علوم و تحقیقات
4- موسسه ملی تحقیقات سلامت
چکیده:   (8486 مشاهده)

مقدمه: با توجه به شیوع دیابت و افزایش روزافزون مبتلایان، اهمیت استفاده از بیومارکرهایی مانند HbA1c که در پیگیری درمان بیماران نقش مهمی ایفا میکنند، افزایش مییابد. ولی اجرای آزمایشها با روشهای منطبق با روشهای مرجع، می تواند هزینه قابل توجهی به آزمایشگاههای بالینی تحمیل نماید. لذا بررسی هزینه اثربخشی روشهای مختلف سنجش HbA1c  میتواند به یافتن راهکارهایی برای بهبود سنجش این پارامتر کمک کند.

روشها: این مطالعه ارزیابی اقتصادی (که  از نوع تحلیل هزینه اثربخشی می باشد) با استفاده از محاسبه هزینه تمام شده سیستمهای اندازه گیری  HbA1c، تعداد افراد صحیح تشخیص داده یا دقت فناوری(True Score, TS)، نسبت هزینه اثربخشی افزایشی  ICER)- (Incremental cost-effectiveness ratios و نیز تحلیل حساسیت در 3 سطح غلظتی 5/6%، 7% و 8% HbA1c انجام پذیرفته است. در این مطالعه پنج سیستم/کیت مختلف اندازه گیری HbA1C (Pars Azmoon، NycoCard،DS5، Biosystems،CERA STAT 2000)، با در نظر گرفتن دستگاه G8 (TOSOH Corporation)  TOSOH  بعنوان دستگاه مرجع، مورد بررسی قرار گرفتهاند.

یافتهها: بررسی نتایج هزینه و دقت فناوری سیستمهای مختلف در مقابل روش مرجع نشان میدهد که هیچیک نمیتوانند بعنوان جایگزین مناسبی برای روشمرجع عمل نمایند. بین موارد بررسی شده سیستم DS5 و کیت Pars Azmoon گزینههای بهتری بودهاند.

نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصله بنظر میرسد میتوان با تشکیل شبکه آزمایشگاههای ارجاعی برای آزمایش HbA1c ، با بالا بردن تعداد آزمایشهای هر روز، میزان هزینه دستگاههای با کیفیت بالاتر را کاهش داد و یا تعرفه مناسبی برای این آزمایش از مراجع ذی صلاح درخواست  نمود تا استفاده از سیستمهای معتبر جهانی در همه آزمایشگاهها امکان‌پذیر گردد.

واژه‌های کلیدی: هزینه اثربخشی، دقت فناوری
متن کامل [PDF 3851 kb]   (4051 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: تخصصي
دریافت: 1393/9/29 | پذیرش: 1394/1/30 | انتشار: 1394/11/4

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.