دوره 22، شماره 1 - ( 2-1401 )
جلد 22 شماره 1 صفحات 54-45 |
برگشت به فهرست نسخه ها
مریم جان بزرگی1 
، عباسعلی گایینی* 2، سیروس چوبینه1 ، محمدرضا تابنده3
، عباسعلی گایینی* 2، سیروس چوبینه1 ، محمدرضا تابنده3
1- گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده‌ی تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
2- گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده‌ی تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران ،aagaeini@ut.ac.ir
3- گروه علوم پایه، دانشکده‌ی دامپزشکی، دانشگاه شهید چمران اهواز، اهواز، ایران
2- گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده‌ی تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران ،
3- گروه علوم پایه، دانشکده‌ی دامپزشکی، دانشگاه شهید چمران اهواز، اهواز، ایران
چکیده: (1025 مشاهده)
مقدمه: هایپرگلیسمی مزمن با افزایش آسیب‌های سلولی ناشی از فشار اکسایشی همراه است و موجب افزایش مقاومت انسولینی شده و در سلول‌های بتا p53 و p16 را نیز افزایش می‌دهد که به القای سالمندی در سلول‌های ترشح کننده انسولین بافت پانکراس منجر می‌شود. هدف از این پژوهش تأثیر هشت هفته تمرین هوازی بر بیان پروتئین‌های سالمندیP53 و P16 بافت پانکراس موش‌های دیابتی بود.
روش‌ها: در این مطالعه، تعداد 15 سر موش NMRI (22/3 ± 26 گرم) به‌صورت تصادفی در سه گروه کنترل سالم، کنترل دیابتی و تمرینی دیابتی قرار گرفتند. سپس از راه غذای پُرچرب به‌مدت 5 هفته و تزریق درون صفاقی استرپتوزوسین دیابتی شدند. پروتکل تمرین هوازی (Vmax 60-50%)، 5 روز در هفته به‌مدت 8 هفته بود. پس از بی‌هوشی، خون و بافت پانکراس برداشته شد. میزان مقاومت انسولینی، غلظت پروتئین P53 و P16 در سلول‌های بتای پانکراس اندازه‌گیری شد. داده‌ها به روش ANOVA با سطح معنی‌داری 05/0 ارزیابی شدند.
یافته‌ها: برطبق نتایج هشت هفته تمرین هوازی در موش‌های مبتلا به دیابت نوع دو، کاهش معنی‌دار مقاومت انسولینی (005/0=P)، غلظت پروتئین P53 (002/0=P) و P16 (010/0=P) را در بافت پانکراس به‌دنبال دارد.
نتیجه‌گیری: تمرین هوازی احتمالاً با کاهش عوامل مربوط به سالمندی سلولی نظیر P53 و P16 در سلول‌های بتا موجب بهتر شدن حساسیت انسولینی و به تأخیر افتادن سالمندی سلولی ناشی از دیابت می‌شود. لذا می‌توان به این نوع فعالیت ورزشی به‌عنوان یک رویکرد درمانی غیرتهاجمی جهت بهبود شرایط این بیماران نگریست.
روش‌ها: در این مطالعه، تعداد 15 سر موش NMRI (22/3 ± 26 گرم) به‌صورت تصادفی در سه گروه کنترل سالم، کنترل دیابتی و تمرینی دیابتی قرار گرفتند. سپس از راه غذای پُرچرب به‌مدت 5 هفته و تزریق درون صفاقی استرپتوزوسین دیابتی شدند. پروتکل تمرین هوازی (Vmax 60-50%)، 5 روز در هفته به‌مدت 8 هفته بود. پس از بی‌هوشی، خون و بافت پانکراس برداشته شد. میزان مقاومت انسولینی، غلظت پروتئین P53 و P16 در سلول‌های بتای پانکراس اندازه‌گیری شد. داده‌ها به روش ANOVA با سطح معنی‌داری 05/0 ارزیابی شدند.
یافته‌ها: برطبق نتایج هشت هفته تمرین هوازی در موش‌های مبتلا به دیابت نوع دو، کاهش معنی‌دار مقاومت انسولینی (005/0=P)، غلظت پروتئین P53 (002/0=P) و P16 (010/0=P) را در بافت پانکراس به‌دنبال دارد.
نتیجه‌گیری: تمرین هوازی احتمالاً با کاهش عوامل مربوط به سالمندی سلولی نظیر P53 و P16 در سلول‌های بتا موجب بهتر شدن حساسیت انسولینی و به تأخیر افتادن سالمندی سلولی ناشی از دیابت می‌شود. لذا می‌توان به این نوع فعالیت ورزشی به‌عنوان یک رویکرد درمانی غیرتهاجمی جهت بهبود شرایط این بیماران نگریست.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |