سهیلا مردانی، سید عباس بی نیاز، سجاد رمضانی،
دوره ۲۲، شماره ۲ - ( ۴-۱۴۰۱ )
چکیده
مقدمه: آیریزین مایوکاینی است که از پروتئین غشایی FNDC۵ آزاد می‌شود و تأثیرات مثبتی بر متابولیسم کربوهیدرات‌ها دارد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر ۸ هفته تمرین هوازی بر میزان آیریزین و مقاومت به انسولین زنان میانسال مبتلا به دیابت نوع دو بود.
روش‌ها: در این مطالعۀ نیمه تجربی ۲۴ زن مبتلا به دیابت نوع دو به‌صورت هدفمند انتخاب و به‌طور تصادفی به دو گروه تمرین هوازی (۱۲ نفر) و کنترل (۱۲نفر) تقسیم شدند. گروه تمرین به‌مدت ۸ هفته (۳جلسه در هفته) به‌مدت ۵۰ دقیقه به اجرای تمرین تمرین‌های هوازی با شدت ۴۵-۸۵ درصد ضربان قلب بیشینه بر روی تردمیل پرداختند. گروه کنترل در مدت تمرین هیچ‌گونه فعالیت بدنی نداشتند. نمونه‌های خونی ۲۴ ساعت قبل و ۴۸ ساعت بعد از آخرین جلسۀ تمرینی جمع‌آوری شد و سرم حاصل جهت اندازه‌گیری سطوح آیرزین، شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR)، گلوکز ناشتا و انسولین استفاده گردید. جهت بررسی تغییرات درون‌گروهی از آزمونt همبسته و تفاوت بین گروهی از آزمون t مستقل استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS (نسخۀ ۲۲) در سطح معناداری (۰۵/۰≥P) استفاده شد.
یافته‌ها: تغییرات درون گروهی نشان داد، ۸ هفته تمرین هوازی موجب افزایش سطح سرمی آیریزین (۰۰۰/۰P=)، کاهش معنادار شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR) (۰۰۰/۰P=)، گلوکز ناشتاو انسولین (۰۰۱/۰P=) نسبت به گروه کنترل دیابتی شد. همچنین در مقایسه بین گروهی تمرین‌های هوازی موجب افزایش معنادار سطوح آیریزین (۰۰۱/۰P=) و کاهش شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR)، گلوکز ناشتا (۰۰۱/۰P=) و انسولین (۰۰۱/۰P=) نسبت به گروه کنترل دیابتی شد.
نتیجه‌گیری: تمرین هوازی از طریق تأثیر مطلوب بر افزایش سطوح آیریزین و کاهش شاخص مقاومت به انسولین، عامل کارآمدی جهت بهبود وضعیت متابولیسم گلوکز در بیماران دیابتی نوع دو است.
