مقدمه: اپلین حساسیت انسولینی را افزایش می‌دهد، اما ارتباط آن با تمرین‌های ورزشی کمتر مورد توجه قرار گرفته است. هدف این تحقیق بررسی تأثیر تمرین‌های ترکیبی (مقاومتی، استقامتی) و استقامتی بر سطوح اپلین پلاسمایی و شاخص حساسیت انسولینی بود.
روش‌ها: ۴۵ دانشجوی داوطلب واجد شرایط (دارای نمایه توده بدنی ۲۵ تا ۳۰، سالم و غیرفعال)، به‌صورت تصادفی در سه گروه ترکیبی، استقامتی و کنترل تقسیم شدند. گروه‌های تمرینی ۴ روز در هفته، طی ۱۲ هفته تمرین کردند. در گروه ترکیبی، برنامه تمرینی شامل ۲ روز در هفته از نوع استقامتی تناوبی از ۵ تکرار دوهای ۳ دقیقه‌ای شروع و در هفته‌های پایانی به ۱۳ تکرار دوهای ۳ دقیقه‌ای رسید (فواصل استراحت بین تکرارها ۲-۱ دقیقه و شدت ۶۰ ا لی ۸۰ درصد ضربان بیشینه قلب اعمال شد)، و ۲ روز دیگر برنامه مقاومتی در ۷ ایستگاه (قایقی، پرس پا، پروانه‌ای، باز شدن ساق پا، خم شدن ساق پا، خم و باز شدن ساعد) شامل ۳ ست با ۸ تا ۱۲ تکرار (۳۰ الی ۶۰ ثانیه استراحت بین تکرارها و ۹۰-۶۰ ثانیه استراحت بین ست‌ها).گروه استقامتی تمرین هر ۴ روز را مشابه بخش استقامتی در گروه ترکیبی انجام دادند. قبل و پس از ۱۲ هفته، مقادیر اپلین، گلوکز انسولین، نیمرخ لیپیدی در گروه‌ها اندازه‌گیری شد. تحلیل داده‌ها با آنوا یکسویه در سطح ۰۵/۰p< با نرم‌افزار SPSS نسخه ۱۸ انجام شد.
یافته‌ها: سطوح پلاسمایی اپلین در گروه‌های تمرینی نسبت به گروه کنترل کاهش معناداری داشت (۰۰۰۱/۰=p). مقادیر HDL-c در گروه‌های تمرینی نسبت به گروه کنترل افزایش معناداری داشت (۰۴۳/۰=p)، شاخص حساسیت انسولینی مقادیر گلوکز و انسولین در بین سه گروه تفاوت قابل ملاحظه‌ای نداشت.
نتیجه‌گیری: این پژوهش نشان داد ۱۲ هفته تمرین ترکیبی و استقامتی سبب کاهش معناداری بر اپلین پلاسمایی شده و هر دو شیوه تمرینی HDL-c را افزایش داده و کلیه این تغییرات مستقل از تغییر شاخص حساسیت انسولینی رخ داده است.
