پدیده قائلی، محمد زمان کامکار، مژده مصباحی، سیمین دشتی خویدکی، اسماعیل شاهسوند، مجید صادقی،
دوره ۳، شماره ۲ - ( ۳-۱۳۸۳ )
چکیده
مقدمه: این مطالعه به‌منظور مقایسه آثار فلوکستین و ایمیپرامین روی قند خون ناشتا در بیماران افسرده طراحی گردید.
روشها: ۶۰ بیمار غیر دیابتی که بر مبنای معیارهای DSM-IV مبتلا به افسردگی بودند در این مطالعه تصادفی دو سویه کور (double blind) وارد شدند. این بیماران هیچگونه دارویی که روی گلوکز خون ناشتا FBG)) اثر بگذارد از دو هفته قبل از شروع مطالعه و در طی پژوهش دریافت نکردند. بیماران به طور تصادفی در یکی از دو گروه تحت درمان با فلوکستین ( ۴۰-۲۰ میلی‌گرم روزانه) یا ایمیپرامین ( ۲۰۰-۷۵ میلی‌گرم روزانه) به‌مدت ۸ هفته قرار گرفتند. قند خون ناشتا برای هر بیمار درشروع دریافت داروی ضد افسردگی و سپس ۴و۸ هفته بعد از شروع درمان ضدافسردگی اندازه‌گیری می‌شد. ۱۹ بیمار در گروه فلوکستین و ۲۴ بیمار در گروه ایمیپرامین مطالعه را به پایان رسانیدند.
یافته‌ها: در گروه تحت درمان با فلوکستین میانگین غلظت FBG پایهmg/dL ۵/۸۸ بود که در هفته چهارم به mg/dL۷۹/۸۵ (۷۳/۰=p ) و در هفته هشتم به mg/dL ۸۲/۷۹ (۰۰۱/۰P<) کاهش یافت. در گروه بیماران مصرف کننده ایمیپرامین میانگین قند خون ناشتا قبل از شروع درمان mg/dL ۹۶/۸۶ بود که در هفته چهارم درمان به mg/dL ۷۱/۸۹ ( ۰۷۹/۰ P= ) و در هفته هشتم بهmg/dL ۹۰/۹۶ (۰۰۱/۰ ( P< افزایش یافت.
نتیجه‌گیری: این مطالعه ۸ هفته‌ای نشان داد که درمان بیماران افسرده با فلوکستین ممکن است به کاهش FBG منجر گردد در حالی‌که درمان این بیماران با ایمیپرامین به مدت ۸ هفته می‌تواند FBG را افزایش دهد. بنابراین پیشنهاد می شود که FBG در شروع و طی درمان با فلوکستین یا ایمیپرامین پایش گردد.
