مقدمه: امنتین-۱ آدیپوکاین تازه شناخته شده‌ای است که اغلب از بافت چربی احشایی ترشح می‌شود. سطوح در گردش امنتین-۱ به‌طور معکوس با چاقی ارتباط دارد. هدف پژوهش حاضر، بررسی دو شیوه تمرین استقامتی و مقاومتی بر سطوح امنتین-۱ پلاسمایی و عوامل وابسته به چاقی در دختران چاق و دارای اضافه وزن بود.
روش‌ها: ۳۴ دختر چاق و دارای اضافه وزن (۲۵<BMI) به‌صورت هدفمند انتخاب شدند، سپس به‌طور تصادفی در ۳ گروه استقامتی(۱۲=n)، مقاومتی(۱۲=n) و کنترل(۱۰=n) قرار گرفتند. تمرینات ۴ جلسه در هفته به مدت ۸ هفته که شامل تمرین استقامتی با شدت ۶۵ تا ۸۰ درصد HRmax و تمرین مقاومتی با شدت ۸۰-۶۵ درصد ۱RM بود. خون‌گیری در مراحل مختلف با شرایط مشابه انجام و مقادیر امنتین-۱ پلاسمایی به روش الایزا (ELISA) اندازه‌گیری شد. داده‌ها با آزمون کلموگروف-اسمیرنوف، t وابسته برای بررسی تغییرات درون‌گروهی و آنالیز واریانس یک‌طرفه و آزمون تعقیبی LSD برای مقایسه بین گروه‌ها در سطح معنیداری ۰۵/۰>p تحلیل شدند.
یافته‌ها: نتایج حاکی از افزایش معنیدار امنتین-۱ در هر دو گروه تجربی (۰۰۱/۰= استقامتیP و ۰۰۴/۰=مقاومتیP) و کاهش عوامل وابسته به چاقی مثل وزن (۰۰۳/۰= استقامتیP و ۰۰۵/۰=مقاومتیP)، توده چربی بدن (۰۰۱/۰= استقامتیP و ۰۰۱/۰=مقاومتیP) ، BMI (۰۰۲/۰= استقامتیP و ۰۰۴/۰=مقاومتیP) و WHR (۰۱۱/۰= استقامتیP و ۰۱۳/۰=مقاومتیP) در هر دو گروه، پس از هشت هفته تمرین است (۰۵/۰>P).
نتیجه‌گیری: می‌توان بیان کرد که هر دو شیوه تمرین استقامتی و مقاومتی پس از هشت هفته تمرین، با بهبود عوامل وابسته به چاقی، حداکثر اکسیژن مصرفی و همچنین افزایش سطوح پلاسمایی امنتین-۱ همراه بود.
