امیرعباس منظمی، حمید رجبی، رضا قراخانلو، محمد جوان، منیژه نوروزیان، کبری امیدفر، روح‌اله نیکویی،
دوره ۱۰، شماره ۳ - ( ۱۲-۱۳۸۹ )
مقدمه: هدف از تحقیق حاضر تعیین اثر تمرین استقامتی بر میزان محتوی پروتئینی مبادله‌گر سدیم هیدروژن (۱NHE ) و کوترانسپورتر سدیم بی‌کربنات (۱NBC ) در غشای عضلات اسکلتی رت‌های دیابتی نوع ۲ بود.
روش‌ها: تعداد ۴۰ رت نژاد ویستار نر در سن ۴ هفتگی با میانگین وزن ۸/۹±۷/۹۳ گرم انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه کنترل سالم (۷ سر رت) کنترل دیابتی (۹ سر رت) و تمرینی دیابتی (۹ سر رت) تقسیم شدند. دیابت از طریق ترکیب تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین و مصرف غذای پرچرب ایجاد و تمرین استقامتی (دویدن روی نوار گردان جوندگان، شروع با min/m۲۰ تدریجاً به min/m۳۰ در هفته آخر) به مدت هفت هفته، بر گروه تمرینی دیابتی اعمال شد. جهت تایید مقاومت انسولین از مقادیر HOMA-IR استفاده گردید. ۲۴ ساعت پس از اتمام پروتکل تمرینی، رت‌ها تشریح و عضله نعلی (SOL) و باز کننده طویل انگشتان (EDL) استخراج شدند. اندازهگیری انسولین پلاسما به روش ELISA، غلظت گلوکز پلاسما با روش آنزیماتیک گلوکز اکسیداز و میزان محتوی پروتئینی ۱NHE و۱NBC با تکنیک وسترن بلاتینگ انجام گرفت و با استفاده تکنیک Scanning Densitometric نرم افزار Image j چگالی باندهای ۱NHE و۱NBC تعیین شد. جهت تعیین معنی‌دار بودن تفاوت متغیرها بین گروه‌های تحقیق از آزمون آنوای یک راهه و آزمون تعقیبی توکی TUKEY استفاده شد.
یافته‌ها: یافته‌های تحقیق نشان داد مقادیر IR INDEX-HOMA در دو گروه دیابتی نسبت به گروه کنترل سالم بیشتر بود (۰۰۱/۰>P)، همچنین اختلاف معنی‌دار بین میزان محتوی پروتینی ۱NHE عضله EDL بین گروه تمرینی دیابتی و کنترل دیابتی یافت شد (۰۵/۰>P). میزان محتوی پروتئینی ۱NBC عضله EDL و همچنین میزان محتوی پروتئینی ۱NHE و ۱NBC عضله نعلی نیز در هر دو گروه دیابتی کنترل و تمرین افزایش پیدا کرد اما این افزایش غیر معنی‌دار بود (۰۵/۰>P).
نتیجه‌گیری: نتایج تحقیق نشان داد که محتوی پروتئینی ۱NHE و ۱NBC عضلات اسکلتی رت‌های دیابتی نوع ۲ در مقایسه با گروه کنترل سالم کاهش داشته است و تمرین استقامتی محتوی این ترانسپورترها را در گروه تمرینی دیابتی افزایش می‌دهد. بنابر این می‌تواند سطوح این ترانسپورترها را به شرایط نرمال نزدیک کند.
