1- دانشگاه فردوسی مشهد
2- دانشگاه فردوسی مشهد ، behnam@um.ac.ir
3- دانشگاه علوم پزشکی مشهد
2- دانشگاه فردوسی مشهد ، behnam@um.ac.ir
3- دانشگاه علوم پزشکی مشهد
چکیده: (152 مشاهده)
مقدمه: تحت شرایط هیپرگلیسمی، فرآیندهای التهابی با آسیب به اعصاب محیطی در بروز نوروپاتی دخیل هستند. این مطالعه با هدف بررسی مقایسهای اثرات ضد التهابی متفورمین (داروی سنتزی) با گالیکاسید (ترکیب طبیعی) در شرایط هیپرگلیسمی صورت گرفت.
روشها: برای القای هیپرگلیسمی به موشهای صحرایی، استرپتوزوتوسین (STZ) با دوز mg/kg60 به صورت داخل تزریق شد. برای این تحقیق موشها در چهار گروه قرار گرفتند. دو گروه موشهای کنترل سالم و هیپرگلیسمی بودند که دارویی دریافت نکردند و دو گروه دیگر، موشهای هیپرگلیسمی بودند که بترتیب، متفورمین با دوز mg/kg/day300 و گالیکاسید با دوز mg/kg/day40 دریافت نمودند. در پایان دوره 8 هفته ای، موشها را در تمام گروهها را بیهوش کرده نمونه ها از عصب سیاتیک برای سنجش میزان بیان ژنهای مربوط به سیتوکینهای پیش التهابی IL-6، IL-1β و TNF-α، گرفته شد. آنالیز داده ها توسط نرم افزار SPSS و مقایسه بین میانگین داده ها توسط آنالیز واریانس یک طرفه (one-way ANOVA) و آزمون تعقیبی Tukey صورت گرفت.
یافته ها: القای شرایط هیپرگلیسمی به موشهای صحرایی باعث افزایش بیان ژنهای مربوط به سیتوکینهای پیش التهابی IL-6 )000/0=p)، IL-1β )008/0=p) و TNF-α )005/0=p) شد اما تجویز متفورمین و گالیکاسید به موشهای صحرایی هیپرگلیسمی به مدت 8، میزان بیان ژنهای IL-6، IL-1β و TNF-α را کاهش داد )05/0p˂).
نتیجه گیری: گالیک اسید همانند متفورمین، با ویژگی ضدالتهابی خود، میتواند برای بهبود عوارض ناشی از شرایط هیپرگلیسمی بویژه التهاب عصبی موثر واقع شود و امید است در آینده برای بیماران دیابتی کاربرد بالینی داشته باشد.
روشها: برای القای هیپرگلیسمی به موشهای صحرایی، استرپتوزوتوسین (STZ) با دوز mg/kg60 به صورت داخل تزریق شد. برای این تحقیق موشها در چهار گروه قرار گرفتند. دو گروه موشهای کنترل سالم و هیپرگلیسمی بودند که دارویی دریافت نکردند و دو گروه دیگر، موشهای هیپرگلیسمی بودند که بترتیب، متفورمین با دوز mg/kg/day300 و گالیکاسید با دوز mg/kg/day40 دریافت نمودند. در پایان دوره 8 هفته ای، موشها را در تمام گروهها را بیهوش کرده نمونه ها از عصب سیاتیک برای سنجش میزان بیان ژنهای مربوط به سیتوکینهای پیش التهابی IL-6، IL-1β و TNF-α، گرفته شد. آنالیز داده ها توسط نرم افزار SPSS و مقایسه بین میانگین داده ها توسط آنالیز واریانس یک طرفه (one-way ANOVA) و آزمون تعقیبی Tukey صورت گرفت.
یافته ها: القای شرایط هیپرگلیسمی به موشهای صحرایی باعث افزایش بیان ژنهای مربوط به سیتوکینهای پیش التهابی IL-6 )000/0=p)، IL-1β )008/0=p) و TNF-α )005/0=p) شد اما تجویز متفورمین و گالیکاسید به موشهای صحرایی هیپرگلیسمی به مدت 8، میزان بیان ژنهای IL-6، IL-1β و TNF-α را کاهش داد )05/0p˂).
نتیجه گیری: گالیک اسید همانند متفورمین، با ویژگی ضدالتهابی خود، میتواند برای بهبود عوارض ناشی از شرایط هیپرگلیسمی بویژه التهاب عصبی موثر واقع شود و امید است در آینده برای بیماران دیابتی کاربرد بالینی داشته باشد.
شماره‌ی مقاله: 3
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
