دنیا چمنی1 
، اسکندر رحیمی* 2، مهرزاد مقدسی3
، اسکندر رحیمی* 2، مهرزاد مقدسی3
1- گروه تربیت بدنی، موسسه آموزش عالی زند، شیراز، ایران
2- گروه تربیت بدنی، موسسه آموزش عالی زند، شیراز، ایران ،erahimi58@gmail.com
3- گروه علوم ورزشی، واحد شیراز، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز، ایران
2- گروه تربیت بدنی، موسسه آموزش عالی زند، شیراز، ایران ،
3- گروه علوم ورزشی، واحد شیراز، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز، ایران
چکیده: (49 مشاهده)
مقدمه: سندرم متابولیک از مجموعه‌ای از بیماری‌ها مانند چاقی شکمی، تری‌گلیسیرید بالا، فشار خون، قند خون بالا و همچنین با چربی مفید پایین مشخص می‌شود. هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرین استقامتی بر محتوای پروتئین PGC1α، هموگلوبین گلیکوزیله و شاخص‌های سندرم متابولیک در موشهای صحرایی چاق مبتلا به دیابت نوع 2 می‌باشد.
روشها: 18 سر موش صحرایی نژاد ویستار با میانگین وزنی 20±200 گرم انتخاب شدند و چهار هفته تحت غذای پرچرب قرار گرفتند. سپس تعداد 12 سر به صورت تصادفی انتخاب و با تزریق محلولهای نیکوتین‌آمید (110 mg/kg) و استرپتوزوتوسین (50 mg/kg) دیابت نوع 2 القاء شدند. موشهای دیابتی به طور تصادفی در دو گروه تمرین و کنترل بیمار تقسیم شدند. یک گروه کنترل سالم نیز در نظر گرفته شد. نمونه‌های گروه تمرین به مدت 8 هفته و هر هفته 5 جلسه با شدتی حدود 50 تا 70 درصد حداکثر سرعت تمرین استقامتی روی تردمیل انجام دادند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین موش‌ها قربانی و متغیرها اندازه‌گیری شدند. جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون‌های آنوای یک‌طرفه و تعقیبی توکی در نرم افزار SPSS نسخه 29 صورت گرفت.
یافته‌ها: تمرین استقامتی منجر به کاهش معنی‌داری در سطوح قند خون ناشتا، هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c) و سطوح تری‌گلیسیرید خون شد (0001/0P=). از طرفی بر سطوح HDL تاثیری را نشان نداد (087/0P=). در مقابل منجر به افزایش میزان درون سلولی PGC-1α شد (0001/0P=).
نتیجه‌گیری: نتایج نشان می‌دهد تمرین استقامتی با تنظیم عوامل مرتبط با سندرم متابولیک می‌تواند به عنوان یک عامل کمک‌کننده دارویی مد نظر قرار گیرد.
روشها: 18 سر موش صحرایی نژاد ویستار با میانگین وزنی 20±200 گرم انتخاب شدند و چهار هفته تحت غذای پرچرب قرار گرفتند. سپس تعداد 12 سر به صورت تصادفی انتخاب و با تزریق محلولهای نیکوتین‌آمید (110 mg/kg) و استرپتوزوتوسین (50 mg/kg) دیابت نوع 2 القاء شدند. موشهای دیابتی به طور تصادفی در دو گروه تمرین و کنترل بیمار تقسیم شدند. یک گروه کنترل سالم نیز در نظر گرفته شد. نمونه‌های گروه تمرین به مدت 8 هفته و هر هفته 5 جلسه با شدتی حدود 50 تا 70 درصد حداکثر سرعت تمرین استقامتی روی تردمیل انجام دادند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین موش‌ها قربانی و متغیرها اندازه‌گیری شدند. جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون‌های آنوای یک‌طرفه و تعقیبی توکی در نرم افزار SPSS نسخه 29 صورت گرفت.
یافته‌ها: تمرین استقامتی منجر به کاهش معنی‌داری در سطوح قند خون ناشتا، هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c) و سطوح تری‌گلیسیرید خون شد (0001/0P=). از طرفی بر سطوح HDL تاثیری را نشان نداد (087/0P=). در مقابل منجر به افزایش میزان درون سلولی PGC-1α شد (0001/0P=).
نتیجه‌گیری: نتایج نشان می‌دهد تمرین استقامتی با تنظیم عوامل مرتبط با سندرم متابولیک می‌تواند به عنوان یک عامل کمک‌کننده دارویی مد نظر قرار گیرد.
واژه‌های کلیدی: تمرین استقامتی، سندرم متابولیک، دیابت نوع 2، هموگلوبین گلیکوزیله، گیرنده فعال‌شده تکثیر‌کننده پراکسی‌زوم گاما کواکتیواتور 1-آلفا
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
